Na czym polega synkretyzm ballad?
Synkretyzm ballad to wynik łączenia cech rodzajów literackich:
Dramatu – elementy dialogu (rozmowa Pani z „Lilije” z pustelnikiem, ze szwagrami; rozmowa córki Tuhana ze „Świtezią” z badaczami, pozorna rozmowa Karusi z Jasiem z „Romantyczności”)
Liryki – forma wierszowana, nastrój, opisy przyrody (Świteź – opis jeziora za dnia i nocą)
Epiki– narrator („Romantyczność” – nie jest wszechwiedzący – czerpie wiedzę z obserwacji świata, "Rękawiczka”, „Król olch” – spokojnie relacjonuje wydarzenia, powoli budując napięcie, „Świteź” – pierwszy – opowiada o jeziorze, ale równocześnie wpływa na przebieg akcji – „ja ostrzegałem […]”, drugi – córka Tuhana relacjonuje przeszłe wydarzenia), fabuła, która toczy się wokół jakiegoś zaskakującego wydarzenia (morderstwo w „Lilije”, wizja Karusi w „Romantyczności”)
Romantycy buntowali się przeciwko zastanym zasadom. Bunt dotyczył też literatury i ich niezgody na trzymanie się wyznaczników poszczególnych gatunków literackich. Dlatego w balladach stosowali synkretyzm rodzajowy, czyli łączyli cechy epiki (fabuła osnuta najczęściej wokół sensacyjnego wydarzenia – tragiczna śmierć, uwiedzenie– i obecność subiektywnego narratora), liryki (wierszowana forma i nastrojowość) oraz mają udramatyzowaną formę dialogu.