Jak rozumiesz porównanie, którego użył autor w pierwszym wersie wiersza.
„Błądząc samotny jak obłoki” – Człowiek jest samotny. Nawet gdy żyje wśród ludzi (obłoki), i tak czuje się sam. Sztuką jest znaleźć taką ucieczkę od tego uczucia, która rozproszy melancholię i smutek. Po każdym smutku przychodzi lepszy czas, tak jak po zimie przychodzi wiosna a wraz z nią pola pełne złocistych żonkili.
Podmiot liryczny czuje się samotny, ale na szczęście znalazł sobie pociechę na chwile melancholii – są to złociste żonkile, które opisuje w utworze.