Co wskazuje na to, że utwór „Nad wodą wielką i czystą” stworzył człowiek dojrzały?
Wczesne utwory Mickiewicza są pełne buntu i walki. Dużo w nich wykrzyknień, pytań retorycznych, epitetów, apostrof. Ich tempo jest energiczne i szybkie. Tymczasem „Nad wodą wielka i czystą” jest spokojnym utworem. Nie ma pytań retorycznych, wykrzyknień, niewiele jest epitetów. Podmiot liryczny jest spokojny i wyciszony. Jest pogodzony ze swoim losem.
Wczesne utwory Mickiewicza charakteryzowały się ruchem i zmiennością. Podmiot liryczny był podróżnikiem, tułaczem, pielgrzymem. Wciąż walczył – o miłość, o wiedzę, o zrozumienie, o prawo do kreowania własnej rzeczywistości i otaczającego go świata. Nawet gdy na chwilę przystawał i tak obserwował ruch. Pytał o sens życia, o miłość. Tymczasem podmiot liryczny w „Nad wodą wielką i czystą” to człowiek, który wie, że jego rolą nie jest już kreacja i zmiana. On ma tylko przyjąć życie takim jakim jest i popłynąć z prądem. Poddać mu się, ale oczywiście na swoich zasadach.