Wypisz cytaty z wypowiedziami bohaterów, zwróć uwagę na to jak się zmienia styl wypowiedzi.
Pani Dobrójska:
„Miłość własną – przeczącą, co drugim należy, / Najtrudniej mi przychodzi przebaczyć młodzieży”
„Nie wszystko straszne, co czasem zastrasza; / Mają wady mężczyźni, ma także płeć nasza./ Zatem szalą rozsądku ta strona przeważa, / Co swoje błędy karci, a cudze pobłaża”.
Radost:
„O, czego nadto, tego i za wiele!”.
„Bo często słowa jakby z worka lecą, /Ale sensu w nich… no! – tego tam nie ma”
Gustaw:
„Mym zdaniem: kochać jest większą rozkoszą – / Los kilku istot zrobić swoim losem, / Czuć i żyć tylko drogich dusz odgłosem, / Dla dobra innych cenić własne życie, / Dla nich poświęcić każde serca bicie,
Światem uczynić najmniejszą zagrodę, / Tam mieć cel życia i życia nagrodę / I kończąc cicho wytknięte koleje, / Za grób swój jeszcze przeciągnąć nadzieje – / Otóż to szczęścia rzetelne zalety!”
Klara
„Wierz mi, Anielo, wszystko to za mało. / Nie wiesz, jak twarde jest serce mężczyzny, / Jak prędko rany umie ściągnąć w blizny, / Blizny, co potem stają mu się chwałą. /Nic ich próżności nie zbije, nie skarci, / Im więcej przeszkód, tym więcej uparci. / Łaj, gardź, nienawidź – oni w nienawiści, / Gniewie i wzgardzie mają swe korzyści, / Tak, że nareszcie czasem z nas niejedna, / Tracąc cierpliwość, tracąc głowę, biedna, / Znudzona walką, ze wszech stron ściśnięta, / Musi pokochać, by pozbyć natręta”
Aniela:
„Na cóż mi mówisz, co ja wiem dokładnie; / Znam dobrze mężczyzn, ten ród krokodyli, / Co się tak czai, tak układa snadnie, / By zyskać ufność i zdradzić po chwili. / Lecz że źli oni – mamyż być takimi?”
Każda z postaci A. Fredry ma swój charakterystyczny styl i sposób mówienia.