Żołnierze wyklęci walczyli przede wszystkim z przedstawicielami władzy i aparatu bezpieczeństwa, prowadzili przede wszystkim działania partyzanckie: uwalniali ludzi z więzień, napadali na Milicję Obywatelską i przedstawicieli Urzędu Bezpieczeństwa.
Żołnierze wyklęci starali się skupiać na atakach na przedstawicieli aparatu bezpieczeństwa i władzy, gdyż to ich uznawali za reprezentantów okupanta. Dodatkowo uwalniali towarzyszy, dzięki czemu ograniczali szkody, jakie aparat bezpieczeństwa mógł poczynić w ich własnych szeregach (osoba „złamana” na torturach mogła wydać towarzyszy, w tym tych, którzy zdecydowali się przejść do cywila i tam zacząć walkę o niepodległość Polski, np. poprzez działalność kulturową).