Aby wykazać, że nastąpił rozpad cząsteczek skrobi na mniejsze fragmenty podczas hydrolizy kleiku skrobiowego kwasem chlorowodorowym, można przeprowadzić następujące doświadczenie:
Przygotuj dwa kubki z identyczną ilością kleiku skrobiowego.
Do jednego kubka dodaj kilka kropel kwasu chlorowodorowego, a drugi pozostaw bez zmian.
Oba kubki umieść w kąpieli wodnej i podgrzewaj na wolnym ogniu przez kilka minut.
Po kilku minutach wyjmij kubki z kąpieli wodnej i dodaj do każdego z nich roztwór Lugola (roztwór jodyny w jodku potasu). Zaobserwuj, co dzieje się z zawartością kubków po dodaniu Lugola.
W kubku, do którego został dodany kwas chlorowodorowy, rozpad cząsteczek skrobi na mniejsze fragmenty został osiągnięty dzięki działaniu katalizatora. Gdy dodasz Lugola do tego kubka, zobaczysz, że kolor zmieni się z niebieskiego na fioletowy. Oznacza to, że jodyna z reaktywnymi grupami cukrowymi skrobi związała się i utworzyła związek kompleksowy, co wskazuje na obecność mniejszych cząsteczek skrobi. W drugim kubku, w którym nie dodano kwasu chlorowodorowego, skrobia pozostanie nietraktowana i po dodaniu Lugola pozostanie niebieska, co świadczy o obecności długich, niezmienionych łańcuchów skrobiowych.