Renesansowe zainteresowanie człowiekiem, jako jednostką, a nie tylko członkiem zbiorowości, znalazło odbicie w sztuce tego okresu w postaci tzw. antropocentryzmu. Oznacza to, że w sztuce zaczęto ukazywać postacie ludzkie w sposób bardziej realistyczny i zwracano większą uwagę na ich indywidualność i emocje. W malarstwie renesansowym popularne stały się portrety, a także sceny z życia codziennego. Zaczęto stosować technikęperspektywy zbieżnej, która umożliwiała oddanie trójwymiarowości obrazu i stworzenie iluzji przestrzeni.
W rzeźbie z kolei pojawiły się realistyczne posągi i popiersia inspirowane antykiem, przedstawiające postacie ludzkie w naturalnej pozycji, z dbałością o detale anatomiczne. Starano się ukazywać ludzkie wnętrze, jego emocjonalne bogactwo. W ten sposób, sztuka renesansowa zaspokajała rosnące zainteresowanie człowiekiem jako indywidualnością i wzbogacała jego postrzeganie świata, podkreślając jego wartość i znaczenie.
Jednym z najbardziej znanych dzieł sztuki renesansowej jest fresk „Stworzenie Adama” autorstwa Michała Anioła, znajdujący się na sklepieniu Kaplicy Sykstyńskiej w Watykanie. Fresk przedstawia scenę z Księgi Rodzaju, w której Bóg Ojciec dotyka palcem Adama, aby dać mu iskrę życia.