Reformacja była ruchem religijnym, który rozwinął się w XVI wieku w Europie Zachodniej i doprowadził do podziałów w Kościele katolickim oraz powstania nowych wyznań chrześcijańskich. Jej początek datuje się na rok 1517, gdy niemiecki duchowny Marcin Luter wywiesił na drzwiach katedry w Wittenberdze swoje 95 tez krytykujących praktyki kościelne, takie jak handel odpustami, nepotyzm, symonia czy celibat duchowieństwa. Zwolennicy reformacji, w tym Luter i Jan Kalwin, postulowali odejście od praktyk i dogmatów katolickich, takich jak kult świętych. Domagali się także rezygnacji z sakramentów, akceptując tylko chrzest i małżeństwo. Opowiadali się za także za możliwością interpretacji Pisma Świętego przez każdego wierzącego, a nie tylko przez duchowieństwo.
W trakcie reformacji pojawiły się hasła głoszone m.in. przez Marcina Lutra, które później zaadaptowano jako podstawowe prawdy wiary protestanckiej. Należą do nich:
Sola scriptura (Pismo Święte jako jedyna podstawa wiary)
Sola fide (Wiara jako jedyny sposób na zbawienie)
Sola gratia (Zbawienie jest łaską Bożą, a nie zasługą ludzką)
SolusChristus (Chrystus jako jedyny pośrednik między Bogiem a ludźmi)
Soli Deo gloria (Tylko Bogu chwała)
Reformatorzy, tacy jak Luter czy Kalwin, zaczęli tłumaczyć Pismo Święte na języki narodowe, co umożliwiło szeroki dostęp do Biblii i przyczyniło do ich rozwoju języków, takich jak niemiecki, angielski, szwedzki czy polski. W ten sposób reformacja miała wpływ na rozwój kultur i wzmocnienia poczucia tożsamości narodowej w wielu krajach Europy.