Na fresku, namalowanym przez Giorgio Vasariego, postacie są bardziej realistyczne niż w typowych malowidłach średniowiecznych. Mają trójwymiarową formę, ukazującą głębię i wymiary ciała. Twarze są zindywidualizowane, oddane z troską o szczegóły i proporcje. Wyrażają one emocje, podkreślając charakter i osobowość przedstawionych postaci. Dzięki temu nie trzeba podpisywać postaci, by zrozumieć, kim one są. Artysta wykazał większą uwagę w odwzorowywaniu anatomii, co widać po detalach ciała, oraz układzie mięśni. Vasari wprowadził naturalnośćruchupostaci, nadając im dynamiki i sprawiając wrażenie, że poruszają się swobodnie w zajmowanej przez nich przestrzeni. Malarz stosował technikę kontrapostu, co kontrastuje to ze zwyczajem poprzedniej epoki, który opierał się na wprowadzaniu elementów statycznych w kompozycji. Cechy te wyraźnie różnią fresk Giotta od bardziej schematycznych, uproszczonychprzedstawień postaci ze średniowiecznych malowideł.
Dzięki wprowadzeniu perspektywy liniowej, fresk Vasariego przyczynił się do ewolucji sztuki renesansowej i otworzył drogę do dalszych eksperymentów w dziedzinie przestrzeni i realizmu.