„Akt supremacji” przyjęty w 1534 roku w Anglii nadawał następujące uprawnienia władcy:
Władca (Henryk VIII) został uznany za głowę Narodowego Kościoła Anglii, przy czym odrzucono zwierzchnictwo papieża.
Król miał prawo do mianowania biskupów i duchownych Kościoła anglikańskiego, co oznaczało kontrolę nad nominacjami i awansami w hierarchii kościelnej.
Monarcha mógł zarządzać sprawami religijnymi i podejmować decyzje dotyczące doktryny, liturgii i organizacji kościelnej.
Władca otrzymywał uprawnienia do kontrolowania i zarządzania majątkami kościelnymi.
Obowiązkiem głowy państwa było nadzorowanie kościoła, by uniemożliwić jego moralny upadek. W tym celu miał prawo przeprowadzania wizytacja, kontrolowania poczynań duchownych, etc.
„Akt supremacji” był ważnym krokiem w procesie reformacji w Anglii, który doprowadził do oderwania się Kościoła anglikańskiego od władzy papieża i ustanowienia władcy jako głowy kościoła. Był to istotny czynnik w rozwoju angielskiego protestantyzmu i umocnieniu władzy królewskiej na polu religijnym.