Na mapie z 1507 roku brakuje trzech kontynentów, które zostały później odkryte przez Europejczyków. Ameryka Północna nie jest jeszcze w pełni przedstawiona, gdyż w tym czasie większość europejskich odkryć dotyczyła Karaibów i wybrzeży Ameryki Środkowej. Dopiero w kolejnych latach żeglarze europejscy, tak jak John Cabot czy Jacques Cartier, odkryli i zbadali znaczne części tego kontynentu.
W momencie, kiedy mapa ta została stworzona, europejscy podróżnicy jeszcze nie odkryli Australii. Pierwszym Europejczykiem, który dotarł do jej wybrzeży w 1606 roku, był holenderski żeglarz WillemJanszoon. Dopiero później James Cook, podróżujący w latach 1768-1771, dokładnie zmapował i zbadał wschodnie wybrzeże Australii.
Antarktyda, jako kontynent, została odkryta przez europejskich podróżników w XIX wieku. Pierwszym znanym człowiekiem, który osiągnął te tereny, był Rosjanin Fabian Gottlieb von Bellingshausen, który 27 stycznia 1820 roku zauważył i odnotował istnienie nieznanych lodowych wybrzeży. Jednak ostateczne odkrycie i potwierdzenie istnienia Antarktydy przypisuje się ekspedycji angielskiego badacza Jamesa Clarka Rossa, który w 1841 roku dokładnie zmapował jej wybrzeża.
Wyprawa Jamesa Clarka Rossa miała na celu dotarcie do północnego bieguna magnetycznego. Cel ten nie został w pełni zrealizowany, jednak dzięki tej ekspedycji ostatecznie udowodniono, że Antarktyda stanowi osobny kontynent.