Da Vinci podkreślał znaczenie obserwacji otaczającego świata i nauki w procesie twórczym. Zgodnie z ideą humanizmu był przekonany, że nauka jest narzędziem umożliwiającym lepsze zrozumienie rzeczywistości, w której żyjemy, a także doskonalenie sztuki. To stanowiło odstępstwo od wcześniejszych dogmatów i wiary w przyjmowanie rzeczywistości bezkrytycznie, a zamiast tego zachęcało do dociekliwości. Artystaodrzucał tradycyjne podziały między nauką a sztuką, uważając je za wzajemnie uzupełniające się dziedziny, co było charakterystycznym elementem odrodzenia, które dążyło do pełniejszego zrozumienia człowieka i świata.
Włoch reprezentował renesansowe myślenie humanistyczne, podkreślając znaczenie rozwoju osobistego i pielęgnowania własnych umiejętności. Był zwolennikiem samodoskonalenia i nieustannego poszukiwania doskonałości. Jego rady dotyczące obserwacji, szkicowania i eksperymentowania miały na celu rozwijanie kreatywności i zdolności artystycznych, co odzwierciedlało indywidualistyczne podejście do twórczości. W swoich pracach, takich jak „Człowiek witruwiański”, da Vinci badał proporcje i harmonię ludzkiego ciała, co świadczyło o nowym zainteresowaniu anatomią, a także człowiekiem jako jednostką. Podkreślał jego wyjątkowość i potencjał, odrzucając pogląd, że człowiek jest tylko małym elementem w świecie.
Leonardo da Vinci był nie tylko wybitnym malarzem, ale także wykazywał się niezwykłą wszechstronnością i talentem w wielu dziedzinach. Zajmował się rzeźbą, architekturą, inżynierią, matematyką, anatomią, filozofią i literaturą. Był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli renesansu, uważany jest za jednego z największych geniuszy w historii.