Dekret o reformie duchowieństwa, uchwalony przez sobór trydencki w 1547 roku, potwierdził obowiązek celibatu dla księży i zakonników, co miało na celu zapewnienie większego skupienia na służbie religijnej wobec wspólnoty wiernych. W ten sposób rozwiązano także problem z utratą ziemi i majątku kościelnego, który dotąd trafiał w ręce dzieci proboszczów i innych duchownych. Dekret trydencki wymagał, aby duchowni byli odpowiednio wykształceni i przygotowani do pełnienia swoich obowiązków.
Wprowadzono szkolenia seminaryjne dla przyszłych księży, które miały zapewnić im gruntowne wykształcenie teologiczne i duchowe. Jego postanowienia nakazywały duchownym rezydencję w swoich parafiach i troskę o potrzeby wiernych. Akt ten stawiał wymóg zachowania wysokiej moralności i postępowania zgodnego z nauką Kościoła. Wprowadzono ścisłą dyscyplinę w zakresie moralności seksualnej, uczciwości i integrowania się z wiernymi.
Dekret trydencki miał na celu dokonanie reformy duchowieństwa katolickiego i podniesienie standardów moralnych i duchowych kapłanów. Wymagania te miały na celu przywrócenie godności i zaufania do kapłaństwa oraz poprawę jakości życia religijnego w Kościele katolickim.