Idee odrodzenia, nazywanego również renesansem, odegrały kluczową rolę w rozwoju nauki, ponieważ postrzegały świat w nowy sposób, zachęcały do poznania go na nowo. Jednym z najważniejszych przekonań epoki było to, że ludzki umysł jest w stanie poznać i zrozumieć rzeczywistość dzięki wiedzy i doświadczaniu, a nie tylko przez wiarę czy autorytety. Idee te zachęcały do krytycznego myślenia, które przyczyniło się do narodzin nauki jako dyscypliny opartej na badaniach, eksperymentach i obserwacjach.
Renesans zwrócił uwagę na nauki przyrodnicze, takie jak astronomia, fizyka, chemia czy biologia, i pomógł w rozwinięciu naukowych metod badań, które wciąż stanowią podstawy metodologii naukowej. Myśliciele tej epoki zachęcali do poznawania kultury starożytnej Grecji i Rzymu, co przyczyniło się do odkrywania i tłumaczenia wielu antycznych tekstów naukowych i filozoficznych. W wyniku tych zmian, w wiekach XVI i XVII nastąpił gwałtowny rozwój nauki, który zapoczątkował odkrycia pokroju teorii heliocentrycznej Mikołaja Kopernika czy praw ruchu i grawitacji Isaaca Newtona.
Wielu wybitnych naukowców renesansu było jednocześnie artystami i naukowcami. Na przykład Leonardo da Vinci, który jest powszechnie uważany za jednego z największych geniuszy w historii, był jednocześnie malarzem, rzeźbiarzem, inżynierem, wynalazcą, anatomem i filozofem. Dlatego też człowieka renesansu często opisuje się jako osobę posiadającą wszechstronne zainteresowania i zdolności, a nie skupiającą się tylko na jednej dziedzinie.