· Liberum Veto: Ta zasada dawała każdemu szlachcicowi prawo do zablokowania decyzji sejmu przez pojedynczy sprzeciw. Choć początkowo była rzadka stosowana, z czasem stała się jednym z głównych narzędzi paraliżujących działanie sejmu.
· Prawo do nienaruszalności osobistej: Szlachcic nie mógł być aresztowany bez wyroku sądu, co było gwarancją jego wolności osobistej.
· Artykuły mielnickie: Wzmocnienie pozycji senatu kosztem władzy królewskiej. Zalegalizowano możliwość wypowiedzenia posłuszeństwa królowi przez senat, gdyby ten łamał prawo.
· Zakaz gromadzenia wielu urzędów w rękach jednej osoby: Uchwalony w 1504 r., wraz z prawem zakazującym władcy rozdawanie królewszczyzn bez zgody sejmu.
· Konstytucja Nihil novi: Dokument uchwalony w 1505 r. w trakcie sejmu radomskiego. Na jego mocy monarcha nie mógł podejmować decyzji o wprowadzaniu nowych podatków i praw bez zgody sejmu i senatu.
· Prawo do elekcji króla: Od 1573 roku, po śmierci ostatniego Jagiellona, szlachta miała prawo wybierania króla w wolnej elekcji.
W trakcie obrad Sejmu Walnego, posłowie zasiadali w określonych miejscach, które odzwierciedlały ich rangę i znaczenie społeczne. Miejsca te były nazywane „stanowiskami” lub „krzesłami”. Posłowie z najwyższych rangą rodów szlacheckich zajmowali „stanowiska przednie”, które znajdowały się najbliżej tronu królewskiego. Następnie były „stanowiska średnie” dla posłów niższych rangą, a na końcu znajdowały się „stanowiska tylne” dla posłów o najniższym statusie społecznym.