Inflanty, historyczny region obejmujący dzisiejszą Łotwę i Estonię, były przedmiotem intensywnej rywalizacji międzynarodowej w XVI wieku. Przyczyną tego zainteresowania była strategiczna lokalizacja Inflant, które leżały na ważnych szlakach handlowych łączących Europę Zachodnią i Północną ze Wschodem. Kluczową rolę odgrywała w tym kontekście Ryga, najważniejszy port regionu.
Zakon Kawalerów Mieczowych, który kontrolował Inflanty, był w tym czasie osłabiony wewnętrznymi konfliktami, co wywołało zainteresowanie sąsiadujących mocarstw. Polska i Litwa, Moskwa, Szwecja i Dania – wszystkie te państwa były żywo zainteresowane pozycją handlową na Bałtyku i dążyły do zwiększenia swojego wpływu w tym regionie. Ponadto dynastia Wazów dowodziła swoich praw do tych ziem na mocy powiązań dynastycznych ze Szwecją, które wcześniej władali – Estonia był terenem od niej zależnym.
W 1553 roku, w obliczu konfliktu moskiewsko-litewskiego, władze zakonne opowiedziały się za Moskwą. Jednak w 1556 roku, po aresztowaniu arcybiskupa ryskiego, protegowanego przez Zygmunta Augusta, Polska interweniowała zbrojnie. W 1561 roku nowo wybrany wielki mistrz zakonu, Gotard Kettler, złożył hołd lenny Zygmuntowi Augustowi, co było preludium do I wojny inflanckiej (1563-1570) z Moskwą.
Spór o Inflanty przyczynił się też później do wybuchu wojny polsko-szwedzkiej (1600–1629), zwanej również wojną o Inflanty. Była jednym z najdłuższych i najbardziej krwawych konfliktów zbrojnych w historii Polski i doprowadziła do wielu zniszczeń i strat materialnych.