Geneza wypraw Stefana Batorego na Moskwę ma swoje korzenie w konflikcie o Inflanty, historyczną krainę nad rzeką Dźwiną i Zatoką Ryską, którą Stefan Batory zobowiązał się odzyskać jako warunek przeważający za jego wyborem na króla Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
Kongres szczeciński z 1570 r. nie zakończył walk o dominację w basenie Morza Bałtyckiego. W 1577 roku wykorzystując zaangażowanie Batorego w sprawy Gdańska, Iwan IV Groźny wprowadził swoje armie do Inflant.
Batory, widząc powagę sytuacji, zwrócił się do sejmu o uchwalenie podatków nadzwyczajnych na przygotowania do wojny z Moskwą. Wprowadził reformy wojskowe, skupiając się na rozwoju piechoty (nowa formacja – piechota wybraniecka), ujednoliceniu uzbrojenia i zapewnieniu stałego transportu dla artylerii. Zdawał sobie sprawę, że kluczowym elementem wojny jest zaopatrzenie, dlatego ustanowił administratorów do spraw zaopatrzenia żywności i sprowadził inżynierów potrafiących konstruować mosty i wysadzać fortyfikacje.
W wyniku wypraw Stefana Batorego na Moskwę, które trwały od 1577 do 1582 roku, wojska polsko-litewskie skutecznie walczyły z armią carską. W wyniku tych działań, Iwan IV Groźny musiał zwrócić Polsce Inflanty.
