Teza Marii Ossowskiej wydaje się słuszna. Zdanie: „Ale centralnym rysem bohatera Homerowego, rysem konstytutywnym, od którego są zależne inne rysy, jest dbałość o cześć, pragnienie sławy i wyróżnienia” wyznacza najważniejsze zasady dla starogreckiego rycerza idealnego. Wystarczy spojrzeć na przykład Achillesa, który odmówił walki ze względu na postępowanie króla Agamemnona. Nie godził się na porywanie kobiet z wiosek i branie ich w niewolę. Zachowanie niezgodne z jego moralnością sprawiło, że odsunął się tak postępujących osób na znak protestu – niezwykle mocno dbał o swoją część. Zdecydował się jednak na walkę z Hektorem, aby pomścić śmierć swego przyjaciela i towarzysza, którego tamten zabił. Działał przy wsparciu bogów i pokonał Hektora, czym zapewnił sobie sławę, a przede wszystkim – spokój sumienia. Odyseusz odnosi się do tych kwestii nieco inaczej. Pragnienie sławy i wyróżnień zanika przez lata tułaczki, podczas której chce już tylko spokojnie wrócić do domu. Nie można jednak odmówić mu męstwa, pragnienia sławy i odwagi.
Rozwiązanie ma charakter przykładowy – możesz spojrzeć na ten problem z innej perspektywy.
Maria Ossowska przedstawia dbałość o cześć oraz pragnienie sławy i wyróżnień jako najważniejsze cechy bohaterów kreowanych przez Homera, bez których nie mogliby oni istnieć.