Cechy tragedii zdaniem Arystotelesa to „ozdobny język”, „odpowiednia wielkość” akcji oraz „przedstawienie w formie dramatycznej, a nie narracyjnej”. Przez ozdobny język należy rozumieć nie samą treść wypowiedzi, ale przede wszystkim występujące w niej rymy, rytm oraz harmonię. Odpowiednia wielkość akcji odnosi się do możliwości wystawienia tragedii na scenie oraz antycznej zasady trzech jedności. Warto zwrócić uwagę także na formę dramatu, a nie narracji — tragedia nie mogłaby istnieć, gdyby była napisana w stylu epickim.
Arystoteles wskazał najważniejsze cechy antycznych tragedii. Zdaniem doskonały przykład tego gatunku powinien zawierać liczne środki stylistyczne oraz być zbudowany z zachowaniem harmonii. Akcja powinna być spójna oraz mieć taką długość, aby była przyjemna w odbiorze dla widza lub czytelnika. Co najważniejsze – tragedia musi być dramatem.