Przedstaw zmiany w motywie wędrowca.
Motyw wędrowca był chętnie wykorzystywany i rozwijany w epoce romantyzmu. Wszystko rozpoczęło się od Giaura Byrona, który przedstawiał bohatera, który przemierzał orientalny bezkres, aby móc pomścić swoją ukochaną i ukoić ból, który nieustannie mu towarzyszył. W polskim romantyzmie problematyka wędrówki została podjęta przez Adama Mickiewicza w Sonetach krymskich. Wieszcz przedstawił pielgrzyma wygnanego z ojczyzny, który tęsknił za swoim krajem, jednak nie mógł do niego wrócić. Nie potrafił pogodzić się z losem, jaki go spotkał i popadał w melancholię. Twierdził, że nic już go nie czeka, a nawet bezpośrednie zagrożenie życia ukazane w Burzy nie zrobiło na nim żadnego wrażenia. Dopiero pod koniec cyklu zmienił swoje nastawienie, dzięki wszystkim doświadczeniom życiom, które zebrał podczas podróży po Krymie. W Ajudahu pogrążony w bólu pielgrzym zmienił się w pewnego siebie poetę, znającego swoją wartość. Motyw wędrówki pełnił ważną funkcję również w Kordianie Juliusza Słowackiego. Tytułowy bohater, dzięki swoim podróżom, zyskał rozległą wiedzę o świecie oraz pozbył się wszelkich złudzeń, co pozwoliło mu narodzić się na nowo, jako patriota gotowy do wszelkich poświęceń w imię dobra ojczyzny.
Motyw wędrowca zmieniał na przestrzeni kolejnych utworów romantycznych. W Giaurze celem wędrówki była zemsta, a właściwie pogoń za nią. Sonety krymskie Adama Mickiewicza ukazują podróż jako sposób na poznanie siebie i zbudowanie poczucia własnej wartości, pomimo początkowej melancholii. W Kordianie podróże były sposobem na pozbycie się złudzeń, wydoroślenie oraz odnalezienie nowego sensu życia.
Ćwiczenie 1.
25Zadanie 1.
53Zadanie 2.
53Zadanie 1.
220Zadanie 9.
220Ćwiczenie 2.
222