Rozstrzygnij, czy śmierć poety przesądza o końcu jego poezji.
Śmierć poety nie oznacza definitywnego końca jego poezji. Już w starożytności Horacy pisał: „Wybudowałem pomnik trwalszy niż ze spiżu”. Artysta doskonale wiedział, że jego twórczość zapewni mu nieśmiertelność, dzięki której przyszłe pokolenia nigdy o nim nie zapomną. Poeci kolejnych epok, mniej lub bardziej świadomie, zapewniali sobie wieczną pamięć poprzez tworzone dzieła. Średniowieczni twórcy prezentowali odmienne podejście od swoich antycznych poprzedników, ponieważ ich poezja najczęściej była anonimowa – była tworzona ku chwale Boga, a nie dla indywidualnych korzyści (np. Bogurodzica, której autor jest nieznany). Poezja pozostanie w świecie na zawsze, niezależnie od tego, kiedy i jak długo żył jej autor. Jan Kochanowski wyrażał podobne przekonanie w Pieśni XXIV – „nie umrę ani mię czarnemi / Styks niewesoła zamknie odnogami swemi” – jego twórczość miała rozsławić go na całym świecie, a także nie pozwolić mu na ostateczną śmierć i pożegnanie z doczesnością.
Przed rozwiązaniem zadania przypomnij sobie pojęcie toposu non omnis moriar. Poeci od zarania dziejów pragnęli zostać zapamiętani po śmierci i chcieli, aby ich twórczość przechowywała wspomnienie o nich. Niektóry tworzyli z taką dokładnie myślą, a inni nie przykładali do tego większej wagi. Czy według Ciebie poezja może być żywa jeszcze długo po śmierci jej twórcy? Weź pod uwagę możliwości dalszych interpretacji dzieł lub wystawiania ich na scenie.
Ćwiczenie 1.
25Zadanie 1.
53Zadanie 2.
53Zadanie 1.
220Zadanie 9.
220Ćwiczenie 2.
222